Waarom Adobe geen begrip heeft voor webontwerpers

Eerder deze week lanceerde Adobe een preview van een WYSISYG-webontwerpproject met de codenaam 'Muse'. Hoewel het er veelbelovend uitzag, zijn de teleurgestelde en zelfs boze reacties van de webgemeenschap al overal op internet te vinden.

Met alle tijd, moeite en geld die Adobe besteedt aan het creëren van een 'codevrije' oplossing voor het ontwerpen van websites, zou je denken dat ze nu wel iets fatsoenlijks zouden kunnen maken. Dus wat houdt ze tegen? Vandaag zullen we een korte wandeling door de geheugensteeg maken, helemaal terug bij PageMill, om te zien of we terugkerende thema's in de geschiedenis van Adobe met webontwerpers kunnen ontdekken.

Ontdek ontwerpbronnen

In het begin

Ooit was Adobe eigenaar van de creatieve industrie. Dit was dat magische punt in de geschiedenis toen het printontwerp een lang gekoesterde high was, webdesign was nog niet zo populair geworden als een alomtegenwoordig beroep en iedereen had uiteindelijk besloten dat Quark behoorlijk slecht was.

Natuurlijk ken ik nog steeds geen enkele creatieve professional die bijna altijd geen Adobe-app of twee op hun machines heeft staan, maar het bedrijf lijkt nog steeds te worstelen met een nieuwe generatie ontwerpers.

Adobe heeft een lange en smerige geschiedenis met webontwerpers, met name op het gebied van WYSIWYG-webeditors. Keer op keer hebben ze geprobeerd een revolutie teweeg te brengen in deze industrie en deze te bezitten, telkens met minder dan gewenste resultaten. Het feit dat Adobe nog steeds jaarlijkse experimenten op dit gebied publiceert, bewijst genoeg dat ze intern denken dat er nog veel ruimte voor verbetering is.

Dus waarom kan de creatieve koning deze noot niet kraken? Wat is het met webdesign en / of webdesigners dat Adobe gewoon niet begrijpt? Laten we in onze zoektocht naar het antwoord eens kijken naar enkele van hun opmerkelijke pogingen om de wereld van webdesign te infiltreren.

PageMill & GoLive

Al eind 1994 besefte Adobe dat dit internet-ding misschien iets was dat ze moesten nastreven. Om dat te doen, deden ze wat elk megabedrijf doet om kostbare tijd en geld aan R&D te verspillen: een concurrent opkopen.

Van 1994 tot 1999 was Adobe's favoriete WYSIWYG PageMill, overgenomen van Seneca. Bij de tweede of derde iteratie had het veel toeters en bellen en kreeg het redelijk positieve feedback, maar Adobe werkte al aan zijn volgende grote nieuwkomer op dit gebied.

"Leuk weetje: Builtwith.com schat dat meer dan 27.000 websites PageMill nog steeds gebruiken!"

In 1999 besloot Adobe nog een ander bedrijf te kopen om zichzelf te verdedigen tegen de groeiende dreiging van Macromedia Dreamweaver. Deze keer was het doelbedrijf GoLive Systems en het product een WYSIWYG-editor genaamd CyberStudio, die werd omgedoopt tot Adobe GoLive.

Veel GoLive-gebruikers klaagden dat het product leed aan een fundamentele conceptuele fout: het was te gericht op statisch ontwerp. Het was misschien redelijk geweest om een ​​zeer eenvoudige, statische pagina te maken, maar zodra je dynamische functies wilde toevoegen, werd de interface inefficiënt, onhandig en een nachtmerrie om goed te hanteren. Let op, want dit is een thema dat we zelfs vandaag nog van Adobe zien.

Andere klachten over GoLive hadden betrekking op de tamelijk rommelige output. Nogmaals, dit is een enorme les, waarvan Adobe op de een of andere manier nog steeds onwetend is gebleven.

Verrassend genoeg was GoLive helemaal tot en met 2007, hoewel het na CS2 uit de Creative Suite werd gehaald en werd omgezet in een zelfstandig product. Het is duidelijk dat, zoals velen voorspelden, Dreamweaver uiteindelijk won.

De Macromedia Chronicles

Macromedia was eind jaren negentig een populaire naam, voornamelijk vanwege twee belangrijke overnames. In 1996 kochten ze zowel FutureSplash, dat Flash werd, en Backstage, dat uitgroeide tot Dreamweaver.

Je zou een boek kunnen schrijven over de geschiedenis van deze twee apps. Niemand van ons hoeft eraan herinnerd te worden hoe Flash het web voor altijd heeft veranderd, aanvankelijk een redder leek en de laatste tijd werd gemarkeerd als een Judas. Flash gaf ons inderdaad een voorproefje van wat het web zou kunnen zijn: een rijke, interactieve en dynamische ervaring die soms rechtstreeks uit Hollywood aanvoelde. Het leverde ons ook heel veel gemakkelijk te bekijken video-inhoud op, een nu essentiële functie van internet waarvan de meesten van ons zich niet konden voorstellen dat ze afwezig waren.

Dreamweaver, kortom, schopte tegen GoLive's staart. Bijna iedereen die beide apps had gebruikt, was voorstander van de vriendelijkere workflow van Dreamweaver. Zwaar werk zoals scripting en database-integratie was vermoedelijk veel gemakkelijker in Dreamweaver, waardoor veel grote bedrijven met gigantische sites er de voorkeur aan gaven. Nog meer basisfuncties zoals CSS-authoring werden in Dreamweaver als superieur aangeprezen.

Adobe koopt Macromedia

In een echte 'can beat' em, buy 'em'- mode, nam Adobe Macromedia eind 2005 over, wat het begin van het einde markeerde voor hun interesse in GoLive.

Zes jaar later zijn de resultaten van deze overname wat gemengd. Adobe heeft zeker veel geïnvesteerd in het bevorderen van de verschillende technologieën van Macromedia, maar zoals ik hierboven al zei, Flash is momenteel de favoriete whipping boy van het web (met Apple die de zweep vasthoudt).

Dreamweaver is echter nog steeds de te verslaan WYSIWYG. Ik kon geen solide verkoopcijfers of suggesties vinden over hoeveel Dreamweaver-gebruikers er in de wereld zijn, maar nogmaals kijkend naar BuiltWith, we weten dat er meer dan 4, 2 miljoen websites zijn die het gebruiken (ze kunnen natuurlijk niet het hele web volgen) ).

Het is duidelijk dat niemand kan zeggen dat Dreamweaver nog steeds geen grote impact heeft op internet. Diepgaande en minachtende kritiek op Dreamweaver is echter overal te vinden waar men ernaar op zoek is. Een deel van deze haat wordt in het algemeen tegen WYSIWYG's uitgespuugd, maar veel is gericht op de nog steeds minder dan stellaire code en misschien zelfs meer op de enorme toegangsbelemmering die aan de toepassing is gekoppeld.

Als het je doel is om af te zien van het leren van enkele eenvoudige HTML en CSS om Dreamweaver aan te pakken, neem je misschien een enorme taak op je om een ​​kleine taak te vermijden! Om eerlijk te zijn, codeerders kunnen ook Dreamweaver gebruiken, maar ik ben niet de enige die denkt dat het veel gemakkelijker, sneller en schoner is om eenvoudig met de hand te coderen.

Verre van ideaal

Uiteindelijk beweren tegenwoordig maar weinig professionele webontwikkelaars dat Dreamweaver het toppunt is van visueel gestuurde webontwikkeling. In plaats daarvan lijkt de industrie een houding te hebben die accepteert dat dit waarschijnlijk de beste oplossing is die we op dit moment hebben, terwijl we reikhalzend uitkijken naar een echte "Dreamweaver-moordenaar".

Het topje van de ijsberg

Als we overgaan op een discussie over twee zeer recente inspanningen in deze arena, weet dan dat ik hier alleen de grote spelers heb geraakt. Adobe heeft tal van andere inspanningen gelanceerd, zoals Flash Catalyst, die gericht zijn op codevrije ontwikkeling.

Vuurwerk

Om grootschalige commentaarrellen te voorkomen, moet ik ook vermelden dat Fireworks een rockstar-app is die veel elementen van Photoshop en webdesign met succes combineert. Het is absoluut geen manier om complete websites zonder code te bouwen, het is slechts hoe Photoshop eruit zou zien als het echt zou zijn gebouwd met webontwerpers in gedachten. Als je het nog niet hebt geprobeerd, bekijk dan hier een eenvoudige tutorial.

Project Rome

Snel vooruit naar de afgelopen twee jaar en Adobe probeert nog steeds uit te zoeken wat de toekomst van webdesign zal zijn. Een recent opmerkelijk maar toch verlaten experiment was Project Rome, dat ik persoonlijk op deze site heb verkend.

Mijn conclusies over Rome waren hetzelfde als talloze anderen die het probeerden. Er waren enkele solide ideeën aan het werk. De leercurve was oneindig lager dan Dreamweaver (ik was binnen een uur functionele sites aan het bouwen) en je kon behoorlijk wat bereiken zonder een enkele regel code te schrijven.

Maar de onvergeeflijke ondergang was, wacht erop, de output! Het briljante idee hier was dat Rome in plaats van HTML en CSS alleen een Flash-site kon exporteren, zelfs als je structuur absoluut niets te verdienen had om Flash erbij te betrekken. Het is duidelijk dat dit in een webontwikkelingsklimaat dat Flash-ontwikkeling momenteel op één lijn stelt met het kwaad van op tafel gebaseerde lay-out en terrorisme, niet goed ging. De website van Rome bevat nu de bekende boodschap van Adobe over de overstap naar andere projecten.

Muze

Alleen deze week lanceerde Adobe Muse, de laatste in een lange reeks beloften om grafisch ontwerpers een manier te geven om websites te bouwen zonder code te leren. De video's op de Muse-startpagina maken een aantal behoorlijk grote beloften over een revolutie in de manier waarop websites worden gebouwd, maar we hebben dit allemaal al eerder gehoord en je hoeft alleen het vorige gedeelte te lezen om te zien hoe het meestal uitpakt.

De webdesign community sprak luid en in koor bijna zodra de aankondigingsmail onze inbox bereikte. De algemene mening kan het best worden samengevat in het recente artikel van Elliot Jay Stocks, Adobe Muse: een stap in de verkeerde richting. In deze harde maar volledig gerechtvaardigde kritiek wijst Elliot op enkele van de fatale gebreken van Muse: strikt vastgestelde lay-outs, niet-semantische code-uitvoer (serieus Adobe, heb je niets geleerd?) En vreselijke typografie. Wat blijft er over als die gebieden als een mislukking worden beschouwd?

Ik gaf Muse een kans en vond het een logische mix van de goede delen van Project Rome en Photoshop. Het is een voor de hand liggende poging om dezelfde doelen en ideeën achter Rome te nemen en ze te scheiden van Flash. Het is supergemakkelijk om op te pakken en te gebruiken en toch voelt het vrij beperkt in wat ik mag besturen. Uiteindelijk kan ik niet anders dan me aansluiten bij Stocks door te zeggen dat Adobe opnieuw het doel heeft gemist.

Wat Adobe niet begrijpt

Het is enorm frustrerend om te zien hoe Adobe zoveel pogingen onderneemt om webdesign voor alle ontwerpers te brengen. Het is absoluut een enorm probleem, een waarvan ik niet zeker weet of iemand het heeft opgelost, maar ik weet niet zeker of Adobe echt de tijd heeft genomen om de huidige praktijken op het gebied van webdesign voldoende te onderzoeken om te proberen een revolutie teweeg te brengen.

Het gesprek in Adobe-vergaderingen is waarschijnlijk al jaren hetzelfde, ze willen de ongelooflijk immense basis van Photoshop-gebruikers benutten en hen een tool geven voor eenvoudig webdesign. Veel printontwerpers zijn simpelweg te geïntimideerd door code, dus laten we ze een manier geven om hun carrière om te zetten in webdesign met zo min mogelijk pijn.

Het is een nieuw idee, en eerlijk gezegd een waar ik hoog en laag naar op zoek was voordat ik leerde programmeren, maar het concept is misschien volledig gebrekkig. Het printontwerp is van nature statisch. Afgezien van lenticulaire illusies, biedt inkt op een pagina gewoon niet veel mogelijkheden voor echte interacties.

"Het web is een levend ademend ding en metaforen in printdesign die te ver zijn doorgevoerd, dienen gewoon dode, statische inhoud."

Het web daarentegen is gebouwd op interactie. Het basisidee van het wereldwijde web zoals we het nu kennen, is dat het een interactief portaal is naar een wereldwijd netwerk. Het maakt niet uit hoeveel huidige en voormalige printontwerpers, waaronder ikzelf, willen dat het printontwerp op een scherm is, dat is gewoon niet het geval. Het web is een levend ademend ding en metaforen van printdesign die te ver zijn genomen, dienen eenvoudigweg dode, statische inhoud.

Wanneer ik een website bouw, is gedrag alles of zelfs belangrijker dan de oppervlakte-esthetiek. Ik bedenk hoe de site zal functioneren en laat dat bepalen hoe het eruit ziet, en niet andersom. De meeste WYSIWYG-apps hebben het achterstevoren en richten zich in plaats daarvan op het bouwen van statische, onbruikbare ontwerpen die vervolgens slordig worden doordrenkt met een beetje interactie. Dit model zal er voor altijd niet in slagen het soort rijke webinhoud te produceren dat de wereld gewend is te ontvangen.

De oplossing: stop met rennen vanuit code

Een ander ding dat Adobe volledig verkeerd begrijpt, is dat er een huidige webdesign-industrie is! Printontwerpers willen die bestaande industrie binnen, niet een derde niche waar op wordt neergekeken. Als elke "echte" webdesigner een hekel heeft aan uw product, is de kans groot dat het niet wordt overgenomen door nieuwkomers die lid willen worden van de club.

Daartoe zou Adobe moeten proberen een app te bouwen die codeerders gelukkig maakt. Dit is zeker een lastig doel.

"WYSIWYG's mogen geen manier zijn om het leren van code te vermijden, ze moeten een manier zijn om het te leren."

Naar mijn mening zouden WYSIWYG's geen manier moeten zijn om het leren van code te vermijden, ze zouden een manier moeten zijn om het te leren! Overweeg opties zoals Flux en CSSEdit (nu onderdeel van Espresso). Beide bieden een visuele manier om webinhoud te maken en vorm te geven zonder te veel te vertrouwen op metaforen voor printdesign die gewoon niet van toepassing zijn. In plaats daarvan draaien de visuele bedieningselementen in deze apps volledig rond technologie die het web daadwerkelijk gebruikt: CSS. Als coderen nieuw voor je is, zal het gebruik van deze apps je alleen helpen om een ​​grondiger begrip te krijgen van hoe webontwikkeling werkt.

"Adobe kan de output van hun webproducten gewoon niet negeren onder het argument dat niet-codeerders het verschil niet zullen kennen."

Verder, als je kijkt naar de code die het resultaat is van Flux, CSSEdit en zelfs Rapidweaver, is het schoon en webontwikkelaarvriendelijk, ondanks het feit dat de generatie werd afgehandeld via een visuele interface. Dit is enorm belangrijk. Adobe kan de output van hun webproducten gewoon niet negeren onder het argument dat niet-codeerders het verschil niet zullen kennen. Niet-codeerders horen van codeerders dat het product niet toereikend is en ze zullen het niet gebruiken.

In plaats van grafisch ontwerpers een achterdeur naar de webindustrie te geven, moet Adobe gaan nadenken over hoe ze een product kunnen maken dat hen echt en gemakkelijk in staat stelt om echte webontwikkelaars te zijn .

Gevolgtrekking

WYSIWYG-webdesign is moeilijk te bespreken. Zoveel mensen haten het en kijken ernaar neer op een manier die de gebruikers die eraan gebonden zijn volledig vervreemdt zonder enig ander levensvatbaar alternatief. Immers, als hardcore coders pretentieuze snobs zijn, wat is dan de reden om er een te worden? Als iemand die 100% van de tijd met de hand codeert, ben ik volledig schuldig aan deze negatieve houding en bied ik mijn excuses aan aan potentiële ontwikkelaars die geïntimideerd zijn door een webdesigngemeenschap die manieren zou moeten vinden om hen in de schoot te verwelkomen en ze te helpen in plaats van ze uit te werpen .

Dat gezegd hebbende, het is de staat van WYSIWYG-applicaties die ons zo enthousiast maken. De meesten van hen zijn gewoon zo ver van het doel verwijderd dat ze alleen maar walging kunnen veroorzaken bij mensen die meer dan 40 uur per week besteden aan het volgen van overeengekomen praktijken die het internet echt een betere plek maken.

Adobe, meer dan misschien enig ander bedrijf, staat centraal in dit debat en velen zijn van mening dat ze helpen om meer problemen dan oplossingen te creëren. Wat zou er gebeuren als Adobe samen zou komen met Eric Meyer, Jeffrey Zeldman, Paul Irish en andere toonaangevende experts uit de industrie en hen zou vragen hoe ze een gebruiksvriendelijke visuele editor konden bouwen die voldoet aan de hoge normen van deze individuen?

Wat als Adobe langzamer vertraagde in zijn gekke greep naar het marktaandeel van webdesign om te vragen wat een webontwikkelaar echt betekent en hoe ze kunnen helpen printconversies naar die plek te brengen in plaats van ze de roodharige stiefkinderen van het web te maken design wereld?

Iets echt revolutionairs, dat is wat.

Update: verder lezen

Na het schrijven en publiceren van dit artikel, werd ik me bewust van enkele soortgelijke discussies en projecten. Ik ben zeker niet de enige die denkt dat er een revolutionaire stap op dit gebied nodig is. Bekijk de onderstaande links voor meer informatie.

Project Meteor
"Project Meteor is een campagne om de vraag naar een moderne webdesign-app te demonstreren en app-ontwikkelaars richting te geven over wat het zou moeten zijn."

De perfecte webdesign-app ... en waarom deze niet bestaat
“Ontwerpers en ontwikkelaars delen met Craig Grannell hun tools voor het ontwerpen van websites en eisen iets meer in overeenstemming met moderne praktijken. De perfecte tool, zo lijkt het, bestaat simpelweg nog niet, zoals benadrukt door de Project Meteor-campagne ”